Historia
Historia
Nazwa rasy pochodzi od prefektury Akita w północnej części Japonii. Akita to rasa myśliwskich szpiców japońskich, przeznaczona pierwotnie do walk psów i do polowania na grubą zwierzynę – dzika, jelenia i czarnego niedźwiedzia oraz do ciągnięcia ciężkich ładunków. Przodkowie tej rasy przybyli do Japonii z pierwszą falą imigrantów zwanych Ainu oraz z kolejnymi osadnikami, poczynając od około 15 000 lat p.n.e. po 300 lat p.n.e. Były to m.in. zwierzęta w typie psa torfowego, pochodzącego z kontynentu, a rozpowszechnionego w neolicie. Za bezpośredniego praprzodka japońskich szpiców uznaje się nieistniejącego dzisiaj nippona inu, który był znacznie mniejszy w porównaniu z współczesnym akita inu.
Akity istniały na Wyspach Japońskich już 5000 lat temu i towarzyszyły samurajom. Zajmują stałe miejsce w japońskiej mitologii. W japońskiej literaturze akita jest rasą starą i rodzimą, wiązały się z nią określone wierzenia. Psy te cieszyły się wielkim poważaniem i stanowiły dużą wartość.
Następne stulecia, obfitujące w wojny, a później i II wojna światowa drastycznie przetrzebiły pogłowie rasy. Dopiero powstanie silnego ruchu na rzecz zachowania kulturowej tradycji Japonii przyniosło jej renesans. Japońskie Ministerstwo Wychowania w 1931 r. uznało rasę akita inu za dziedzictwo kulturowe i przyznało dotacje rządowe dla hodowli tych psów.
Japoński wzorzec rasy pochodzi z 1938 roku. Postanowiono, by w hodowli unikać psów szczególnie masywnych, których wygląd sugerował domieszkę krwi molosów, wprowadzoną na przełomie wieków dla uzyskania psów najlepiej nadających się do walk. W czasie II wojny Światowej liczba akit bardzo zmalała, głównie z powodu braku pożywienia. Ponadto w życie weszło zarządzenie, by uzyskiwać ze wszystkich psów poza owczarkami niemieckimi futro na uniformy. Wielu ludzi zaczęło krzyżować akity z owczarkami, by uniknąć zagłady rasy. Po zakończeniu wojny pozostało mniej niż dwadzieścia czystej krwi akit. Osobniki, które miały wiele cech owczarka niemieckiego, nazywa się teraz psami z linii Dewa. Wracający do USA po wojnie żołnierze amerykańscy zabierali ze sobą akity z linii Dewa. Zainteresowanie tą rasą w Stanach Zjednoczonych zaowocowało powstaniem akity amerykańskiej.
Do Polski pierwszą akitę przywieziono w 1990 roku z Norwegii. Była to szara suka Manatsu-Rei, która nie zostawiła po sobie potomstwa. Pierwszego akitę w "czystym" japońskim typie, o czerwonej barwie sierści, sprowadzono w 1993 roku z Holandii. Od tamtej pory popularność tej rasy stale wzrasta.
Od momentu podziału rasy w 1999 roku na Akitę Inu i Dużego Psa Japońskiego, nastąpiło wyraźne wzmocnienie różnic między nimi i znaczący rozwój obu ras, które znalazły liczne grona miłośników. Od 1999 Duży Pies Japoński uznany za psa w typie molosa i trafił do II grupy i istniał pod tą nazwą do 2006 roku (akita inu jako szpic był zawsze w grupie V). Początkowo dochodziło do sporów na temat różnic w budowie akit, Japończycy nie chcieli uznać w nazwie tych psów nazwy akita, tudzież chcieli odróżnić te psy od akit, stąd nazwa Duży Pies Japoński. Poza tym nie chciano w Japonii pogodzić się z kojarzeniem akity z jakimkolwiek innym krajem niż Japonia. W 2006 roku doszło jednak do ponownej zmiany w klasyfikacji – Duży Pies Japoński stał się Akitą Amerykańską i wrócił do grupy V szpiców.